Οι χαλινοί συνιστούν πτυχές του βλεννογόνου, που συνδέουν τα χείλη και τη γλώσσα με παρακείμενες σταθερές ανατομικές δομές (φατνιακή απόφυση γνάθων, έδαφος στόματος), ώστε να περιορίζουν την υπέρμετρη κινητικότητά τους. Σε κάποιες περιπτώσεις οι χαλινοί δημιουργούν λειτουργικά προβλήματα, οπότε χρειάζονται χειρουργική παρέμβαση.
Περισσότερο συνηθισμένη είναι η υπερτροφία του κεντρικού χαλινού του άνω χείλους, με ή χωρίς συνοδό χαμηλή πρόσφυση, που συχνά προκαλεί διάσταση (χάσμα) μεταξύ των κεντρικών άνω τομέων. Σε αυτές τις περιπτώσεις προκύπτει όχι μόνο ορθοδοντική και αισθητική διαταραχή αλλά και υφίζηση των ούλων λόγω υπερβολικής έλξης από τον χαλινό. Επίσης, υπερτροφικοί ή χαμηλά προσφυόμενοι χαλινοί των χειλέων δυσχεραίνουν την έδραση μερικών ή ολικών οδοντοστοιχιών και πρέπει να χειρουργούνται πριν την κατασκευή τους.
Η ύπαρξη υπερτροφικού χαλινού στην κορυφή της γλώσσας, γνωστή και ως αγκυλογλωσσία, δυσχεραίνει τον θηλασμό στα νεογνά, οπότε συνήθως αντιμετωπίζεται χειρουργικά σε νεαρή ηλικία. Αν η αγκυλογλωσσία δεν είναι τόσο σημαντική, ώστε να διαγνωσθεί και να αντιμετωπισθεί πρώιμα, μπορεί να γίνει αντιληπτή αργότερα λόγω των δυσμενών επιπτώσεών της στην ανάπτυξη της ομιλίας. Έτσι, αρκετά συχνά απαιτείται χειρουργική θεραπεία της αγκυλογλωσσίας κατά την νηπιακή ηλικία, πριν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο.
Έχουν περιγραφεί και ερφαρμόζονται με επιτυχία πολλές χειρουργικές τεχνικές χαλινεκτομής (πλήρους εκτομής) και χαλινοτομής (μερικής διατομής) ή χαλινοπλαστικής (κλασική χαλινεκτομή, Ζ-πλαστική, V-Y πλαστική κ.ά.). Οι επεμβάσεις αυτές πραγματοποιούνται με συμβατικό νυστέρι, μονοπολική ηλεκτροχειρουργική ή και laser CO2. Ανάλογα με τις ενδείξεις και την ηλικία του ασθενούς, ο Στοματικός και Γναθοπροσωπικός Χειρουργός προτείνει και εφαρμόζει σε συνεννόηση με τον ασθενή και τους οικείους του την κατάλληλη σε κάθε περίπτωση τεχνική.